Ks. Krzysztof Konecki
Przyklęknięcie i ucałowanie ołtarza
(2013)

  • Kategoria tekstu: Anamnesis
  • Źródło przedstawianego tekstu: Anamnesis 74 (20133), s. 88
  • Dokument oczekuje na sprawdzenie
  • Tytuł tekstu może się różnić od wersji drukowanej ze względu na standaryzację dla potrzeb wyszukiwarki.

Autor

Index:
Prefiks:
Nazwisko:
Imię:
Sufiks:
Autor red.:
Autor pomocn.:

Tytuł

Tytuł:
Podtytuł:

Tagi

Inne

Kategoria: (A/B/C/D..)
Dostęp: (open/limited/closed)
Status:
Źródło:
Uwagi:

PYTANIE:

Czy w momencie przyjścia procesji do prezbiterium błędem liturgicznym jest wykonanie zarówno przyklęknięcia, jako znak szacunku do Chrystusa ukrytego w tabernakulum w Najświętszym Sakramencie, jak i skłonu jako oddanie czci ołtarzowi? Czy może powinno być tak, że tylko kapłan w imieniu wszystkich zgromadzonych wiernych i posługujących całuje ołtarz, a pozostali tylko przyklękają przed tabernakulum?

(Marcin Murawski)

ODPOWIEDŹ:

Ogólne wprowadzenie do Mszału rzymskiego (nr 274) wyraża się w tej kwestii bardzo jasno: jeśli w prezbiterium znajduje się tabernakulum z Najświętszym Sakramentem, kapłan, diakon oraz inni usługujący przyklękają po przyjściu do ołtarza i przed odejściem od niego. Następnie kapłan i diakon w imieniu wszystkich zgromadzonych wiernych całują ołtarz. Jest to pocałunek Oblubienicy dany Oblubieńcowi na początku Ich świętego spotkania.
(Ks. K. Konecki)